Zestien jaar lang werkte Vinod bij een bedrijf dat onder meer auto- en fietsmaterialen verkoopt, de laatste jaren als vestigingsmanager. Nadat ‘zijn’ vestiging ging sluiten, kon hij bij een andere vestiging aan de slag. “Qua reistijd zou ik er flink op achteruit gaan. Ik begon te twijfelen. Wat wil ik eigenlijk nog? Op dat moment vroeg een kennis die bij Amarant werkte, of dat niet ook iets voor mij zou zijn. Mijn eerste reactie: absoluut niet! Ik zag mezelf niet de hele dag billen wassen. Dat was het beeld dat ik toen nog bij de gehandicaptenzorg had: mensen in een rolstoel die zelf niets kunnen.”

“Mijn beeld van de gehandicaptenzorg kantelde snel.”

Hoe anders bleek de praktijk te zijn toen Vinod besloot tóch een dagje mee te lopen. “Mijn beeld bleek totaal verkeerd. Er werkten mensen zoals ik. En cliënten heb je in alle soorten en maten. Al snel moest ik al mijn vooroordelen overboord zetten. Langzaam groeide het besef: dit kon misschien toch wel eens iets voor mij zijn.”

Vinod begon bij de crisisdienst. “Daar zit ik nu, na een kortstondig uitstapje naar een woonvoorziening, weer. Bij KDI is de dynamiek heel anders. We hebben hier te maken met licht beperkte cliënten met verslavingsproblemen, met psychische problemen, mensen die helemaal vast zijn gelopen. De vlam kan hier binnen een paar minuten ook volledig in de pan slaan. Dat is soms best heftig. Maar juist die dynamiek spreekt me erg aan. En het is gewoon enorm leuk om iets met cliënten te ondernemen en de verbinding te zoeken. Ga samen nagels lakken, en je hebt geen kind meer aan ze.”

 

“Ik haal nu veel meer voldoening uit mijn werk.”

Geen spijt dus van zijn opmerkelijke carrièreswitch? Vinod lacht. “Eerlijk is eerlijk: in het begin wel even. De onregelmatige diensten hakten er best in. En financieel heb ik ook wel een stap terug gedaan. Maar daar staat tegenover dat ik nu véél meer voldoening uit mijn werk haal. En daar gaat het om!”

Dit verhaal is eerder gepubliceerd in ons Jaarbeeld 2018

Vinod
Nagels lakken