Ronald Helder neemt na 32 jaar afscheid bij Amarant

Ronald Helder herinnert zich zijn eerste werkdag bij Amarant nog goed. ”Dat was in september 1990 op Piusoord, nu Daniël de Brouwerpark. Bij mijn rondleiding zag ik hele mooie, maar ook ellendige dingen. Ik zag de betrokkenheid bij de begeleiding maar ook de enorme onmacht, vooral bij de zorg voor cliënten met moeilijk verstaanbaar gedrag. Om de veiligheid voor henzelf en anderen te waarborgen, werd er regelmatig fixatie toegepast zoals Zweedse banden en polsbanden. Deze worden overigens gelukkig al vele jaren niet meer gebruikt. Managers en gedragskundigen zochten naar antwoorden om de zorg te verbeteren, maar het ontbrak hen aan kennis en inzicht. Medewerkers werkten tegen de klippen op om de kwaliteit van zorg en welzijn te waarborgen. Ik vond het verschrikkelijk om te zien. Toen wist ik: ik wil het leven van deze mensen beter maken.”

Vanaf die eerste werkdag op Piusoord besloot Ronald zich te focussen op situaties waar cliënten en medewerkers in de knel komen. “Ik nam me voor om alles te doen wat in mijn vermogen ligt om de zorg voor kwetsbare mensen te verbeteren. Dat is al die jaren steeds mijn drijfveer geweest, tot de dag van vandaag. Als je de onderkant van de zorg verbetert, verandert de rest mee. Daar ben ik van overtuigd.”

Oog voor de ‘underdog’ kreeg Ronald al van huis uit mee. “Ik kom uit een sociaal nest. Als ik een ernstige situatie zie, dan moet ik daar iets aan doen. Dan wil ik het onmogelijke mogelijk maken. Sommige divisiemanagers en later directeuren werden gek van mij, hoe ik me in zaken kon vastbijten. Dan stapte ik zelf op een team af om in gesprek te gaan. Als er dan een doorbraak was, kwam het talent van een team weer bovendrijven en konden ze weer op eigen kracht verder. Dat gaf mij veel voldoening.”

Ronald blikt met dankbaarheid en trots terug op de vele mooie momenten en hoogtepunten. “Ik denk bijvoorbeeld aan een wachtlijstoperatie in 2000. Het zorgkantoor klopte bij ons aan: 35 kinderen met een zware zorgvraag en autisme konden nergens terecht en hadden dringend zorg  nodig. Wij beloofden dat we binnen een jaar een plek zouden regelen voor al deze kinderen. En dat lukte. Een fantastische prestatie!”

“Ik ben ook heel trots op hoe we samen door de crisis binnen de divisie intensieve behandeling in 2018 (nu intensieve ondersteuning) zijn gekomen en hoe de divisie weer nieuw elan heeft gekregen. Zo zijn er nog tal van voorbeelden te noemen van situaties waarbij medewerkers of cliënten in de knel kwamen en waar we er toch in geslaagd zijn om cliënten een beter leven te geven. Waar teams de uitdaging aangingen en openstonden voor verandering. Niet door te praten, maar door te doen. Ik hoop dat Amarant dat vast weet te houden: blijf ondernemen, laat je niet afremmen door mensen die tegenhangen en vinden dat je alles tien keer moet overleggen. De organisatie moet de mensen dienen, niet andersom. Dat is ook een belangrijke les die we leerden tijdens de coronacrisis: focus op de zorg.”

‘Niet lullen, maar poetsen’: dat is volgens Ronald de kracht van Amarant. ”Amarant is hardwerkend, bescheiden en toonaangevend. We roepen het niet van de daken, maar we leveren met elkaar fantastische prestaties, iedere dag weer. Dat wordt ook door de buitenwereld opgemerkt. We hebben dan ook zeker direct of indirect behoorlijke invloed uitgeoefend op de beleidsontwikkeling in onze sector, bijvoorbeeld bij voorgenomen landelijke bezuinigingen. Ik had daarbij geen enkele behoefte om in de schijnwerpers te staan. Egotrippen staat wat mij betreft haaks op dienend leiderschap. Mensen weten me toch wel te vinden.”

“Er is zoveel talent. Dat is voor mij een enorme bron van energie.”

Maar liefst 32 jaar lang zette Ronald zich in voor Amarant. “Mensen vragen me wel eens: hoe heb je dat overleefd? Ik denk door open te blijven staan voor veranderingen en nieuwe inzichten van de mensen om mij heen. Mijn baan als bestuurder bracht veel verantwoordelijkheden met zich mee, waardoor ik altijd ‘aanstond’, ook ’s avonds en in het weekend. Dat vond ik wel eens moeilijk. Maar als ik dan zag hoe andere medewerkers tot de bodem gingen, dan voelde ik weer de drive om samen alle uitdagingen op te pakken. Er gebeuren zoveel mooie dingen binnen Amarant die mij steeds weer verrassen en inspireren. Er is zoveel talent. Dat is voor mij een enorme bron van energie, waardoor ik ook weer energie kan teruggeven aan de organisatie. Als die energiebalans er is, dan houd je het -net als ik- lang vol.”

De laatste maanden bij Amarant staan voor Ronald in het teken van loslaten. “Ik blijf bewust wat meer op de achtergrond, om ‘af te kicken’ van het werk en ook om Peter van den Broek, de nieuwe voorzitter van de raad van bestuur, meer ruimte te geven. Dat is lastig ja. Want ik denk altijd dat ik het beter weet, haha! Onzin natuurlijk. Het gaat ánders, en vernieuwing is alleen maar goed voor de organisatie en de mensen die er werken.”

“Voor mij is het is nu klaar bij Amarant. Het is tijd om afscheid te nemen. Dat doet me natuurlijk wel wat. Ik ga Amarant en al die collega’s waarmee ik fijn heb samengewerkt, erg missen. Net als de dynamiek en de structuur die het werken mij bracht. Maar ik kijk ook uit naar deze nieuwe fase waarin ik me zeker niet ga vervelen. Ik ga natuurlijk genieten van ons gezin, onze honden, nieuwe hobby’s ontdekken en reizen. Daarnaast wil ik mijn kennis en ervaring in de zorg gaan inzetten bij andere organisaties om van waarde te blijven voor cliënten en medewerkers. Kortom: mijn houdbaarheidsdatum is nog lang niet verstreken.”