"Hier ben ik onder lotgenoten"
Roos Soeleiman kreeg op 61-jarige leeftijd een zwaar herseninfarct. Na drie dagen kwam ze bij bewustzijn. Ze zag het verdriet in de ogen van haar dochter en nam zich voor: “Wat er ook gebeurt, ik kom er bovenop.” In het activiteitencentrum van Amarant werkt ze aan een nieuwe toekomst.
Dit artikel is een aantal jaar oud waardoor informatie gedateerd kan zijn.
Roos is 65 jaar, maar oogt veel jonger. Het herseninfarct heeft weinig zichtbare sporen achtergelaten. Het enige is dat ze wat moeilijk loopt. "Ik heb een spalk aan mijn rechterbeen", legt ze uit. Ook haar rechterarm functioneert niet meer voor honderd procent.
Voor haar herseninfarct werkte Roos als gastvrouw in een sociaal-cultureel centrum. Ook naast haar baan was ze heel actief. "Ik had een druk sociaal leven, was altijd onderweg. Ik deed zes dagen per week aan fitness en ging regelmatig op bezoek bij mijn dochter in Amstelveen."
Somber
De ziekenhuisartsen schatten haar kansen op herstel destijds somber in. Ze zou voor 98 procent zeker in een rolstoel belanden. "Toen heb ik gezegd: ik draai het om. Ik kom voor 98 procent zeker níet in een rolstoel." Na drie maanden klinische revalidatie keerde Roos terug naar huis. Ze stond erop dat ze zo snel mogelijk verder kon met revalideren, ook al was er een wachtlijst. Intussen deed ze dagelijks twee uur oefeningen, die ze vond op internet. "In nog geen maand liep ik niet drie stáppen, maar drie méter met mijn vierpoot."
"Als je niet lekker in je vel zit, is er altijd wel iemand die het opmerkt en je even apart neemt."
Onder de mensen
Twee jaar geleden ging ze voor het eerst naar het activiteitencentrum, op advies van haar huisarts en het revalidatiecentrum. Thuis zitten is niks voor haar "Je bent hier onder lotgenoten", zegt ze. De mensen van het activiteitencentrum voelen als één grote familie. "Als je niet lekker in je vel zit, is er altijd wel iemand die het opmerkt en je even apart neemt."
Op aanraden van de medewerkers van het activiteitencentrum volgde ze het behandelprogramma Hersenz. Daar leerde ze omgaan met de nieuwe Roos. Want niet alleen functioneert ze anders dan vroeger, ook de emotionele impact van haar infarct was groot.
Prikkelarme fitnessruimte
De twee dagen bij het activiteitencentrum brengt ze door in de prikkelarme fitnessruimte of met gezamenlijke activiteiten. Samen met de anderen in de groep Valkenberg onderzoekt ze haar mogelijkheden. Kan ze vrijwilligerswerk gaan doen? En wat past dan bij haar? "We maken ook regelmatig uitstapjes of nodigen een gastspreker uit", zegt Roos.
Haar leven wordt nooit meer zoals het was. Maar het lijkt wél op dat van vroeger. Ze kookt weer voor 25 man, organiseert babyshowers en overweegt vrijwilligerswerk als gastvrouw. Ook maakt ze weer toekomstplannen: "Ik wil gaan verhuizen zodat ik meer bij mijn acht maanden oude kleindochter kan zijn."
Ook leuk om te lezen
Andere ervaringsverhalen
-
Sanne Vos: "Hier wonen mensen net als ik!"
De 22-jarige Sanne Vos heeft haar plek gevonden bij Amarant. Ze woont op woonvoorziening De Enclaveberg in Roosendaal. Ze vindt het fijn om samen te leven met andere mensen met NAH. "Daar zocht ik altijd naar. Niemand wist hoe het was om hetzelfde te hebben als ik."
Lees het verhaal van Sanne -
An vindt bij haar ambulant begeleiders een luisterend oor
An de Boer krijgt ambulante begeleiding van Amarant. Sinds enkele lichte herseninfarcten in 2012 loopt ze moeilijk. Ook neemt ze gauw te veel hooi op haar vork. “Aan het eind van de dag wil ik energie over hebben om gezellig met mijn man en kinderen te eten.”
Lees het verhaal van An