Het gaat weer goed met Harrie

Harrie zit in zijn blauwe stoel, op zijn vaste plek bij het raam. Hij drinkt koffie met wat lekkers, en houdt ondertussen zijn omgeving goed in de gaten. Als zijn PB’er Lisette Pullens-Groenland hem een knuffel geeft, breekt er plotseling een grote lach door op zijn gezicht. Niet alleen buiten, ook binnen schijnt vandaag de zon.

Dat Harrie lacht, contact zoekt en de begeleiding omhelst, was lange tijd namelijk geen vanzelfsprekendheid. Zo’n 25 jaar verbleef hij op een woongroep voor cliënten met gedragsproblemen, op Bosstraat 2. En dat begon steeds meer te wringen, blikt Lisette terug. “Wij kregen de vraag of Harrie hier kon komen wonen. We twijfelden wel: zou Harrie passen op deze woongroep voor ernstig meervoudig beperkte cliënten? Hij had een verleden van gedragsproblemen en volgde een heel strak dagprogramma waar absoluut niet van mocht worden afgeweken.”

Schrijnend

Op zijn oude afdeling zat Harrie sowieso niet meer op zijn plek, vult zijn nichtje en curator Marjolein Sleenhoff aan. “Hij zat vaak hele dagen op zijn kamer, in bed, in zijn blootje; kleren verdroeg hij niet. Hij voelde zich daar niet meer veilig, dat merkte ik wel. Te midden van andere cliënten met gedragsproblemen dreigde er voor Harrie overal gevaar. Hij raakte steeds meer in zichzelf gekeerd.”

Dat bevestigt voormalig PB’er Robbie Rijpert, die Harrie van dichtbij meemaakte. “Het was echt schrijnend om te zien hoe Harrie eraan toe was. De kentering werd al ingezet toen Marjolein curator werd en zo steeds meer betrokken raakte bij zijn wel en wee. In kleine stapjes oefenden we met Harrie; we gingen vaker kleine stukjes lopen en probeerden hem te laten eten in een t-shirt en een joggingbroek. Toch merkte je dat hij steeds minder goed paste op onze groep, waar het steeds drukker werd.”

Ruimte en rust

Harrie's verhuizing naar de Hamerstraat werd aangegrepen om hem – in samenspraak met gedragsdeskundige Michelle Both – een andere structuur aan te leren, met meer uren in de huiskamer tussen andere cliënten. En dat bleek te werken, vertelt Lisette. “Al snel merkten we dat Harrie hier veel meer tot rust kwam. EMB-cliënten zijn voor hem veilig, in de zin dat ze niet zomaar naar hem toe komen of dingen doen die hij niet wil. Ook hebben we zijn kamer meer aangekleed, met een tv en lampjes.”

Harrie heeft het nooit goed kunnen aangeven als hem iets niet beviel, vertelt Marjolein. “We komen er steeds meer achter dat zijn eerdere gedragsproblemen waarschijnlijk werden veroorzaakt doordat zijn omgeving hem niet goed begreep. Hier is er meer ruimte en rust om te kijken wat hij precies bedoelt. En dat werpt zijn vruchten af.”

Lisette en Marjolein vormden daarbij een goed team. Lisette: “We hebben goed naar Harrie gekeken en durfden ervoor te gaan. Soms moesten we daarbij ook doorpakken; we waren niet bang om iets te proberen en tegen het advies van anderen in te gaan.”

Transformatie

Het emotioneert Lisette en Marjolein zichtbaar als ze vertellen welke transformatie Harrie de afgelopen vier jaar heeft doorgemaakt. Lisette: “Toen Harrie hier kwam, werd ons verteld dat we hem niet recht in zijn ogen mochten aankijken. En zie hem nu eens: hij lacht en hij knuffelt ons. Je merkt gewoon dat hij hier veel beter op zijn plek zit. Hij blijkt ook veel meer aan te kunnen dan ooit werd gedacht; langzaam kunnen we afwijken van zijn strakke programma en de structuur. Harrie rust nu alleen ’s middags nog even; de rest van de tijd is hij in de huiskamer en neemt hij op zijn manier deel aan de dagelijkse dingen die op de groep gebeuren.”

Marjolein is blij dat haar oom het zo goed doet op de Hamerstraat. “Harrie heeft in zijn lange leven enorm veel nare dingen meegemaakt, dat kan niet anders. Des te mooier om te zien dat hij hier op zijn oude dag zo is opgebloeid.” Ook voormalig PB’er Robbie is verheugd dat het nu zo goed gaat met Harrie. “Het is oprecht fijn om te horen dat hij op zijn leeftijd alsnog rust heeft gevonden.”