Ik ben een bezige bij dus stilzitten zit er bij mij niet in

Han komt oorspronkelijk niet uit Brabant. Maar na vijftig mag ze zich best wel een Brabantse noemen. “Wonen in Brabant? Ik zag het niet meteen zitten maar natuurlijk ging ik met mijn man mee. Wonen in Loon op Zand. Ik had er nog nooit van gehoord,” lacht Han. Eenmaal in de Brabantse plaats aangekomen is de bezige bij aan de slag gegaan. “Stilzitten, dat zit er bij mij niet in. Ik had al ervaring in de gehandicaptenzorg en ben ondertussen de opleiding tot activiteitenbegeleider gaan doen. Daarna ben ik in ’98 bij het ‘Piusoord’ (huidige Daniël de Brouwerpark) komen te werken.”

Toen Han het terrein binnen kwam rijden wist ze het meteen: hier wil ik werken. “Dat is heel gek. Zo’n gevoel overvalt je. Ik kwam voor mijn sollicitatie maar het voelde meteen zó goed dat ik dacht: dit wil ik. Ik werd aangenomen en was hartstikke blij. Ik ben toen ook meteen gestart met vrijwilligerswerk.”

Vrijwilligerswerk
Hoe dat vrijwilligerswerk er op dat moment uit zag? “Op de groep waar ik ging werken zat Pietje. Hij was zo’n vrolijke man maar ook een enorme deugniet. Wij hadden een ongelofelijke klik samen. Ik heb Pietje uiteindelijk begeleid tot aan zijn dood. Dat is iets heel bijzonders. Die band die je samen opbouwt. Heel mooi.”

Tot 2013 werkte Han bij Amarant. Daarna ging zij met pensioen. Maar niet als vrijwilliger. Dat is ze namelijk nog steeds. “Dat is natuurlijk het mooiste wat er is. Het is leuk om met mensen in verschillende leeftijdscategorieën om te gaan. Er zijn zo veel verschillende groepen en je leert ontzettend veel van elkaar. Dat is toch fantastisch?”

Han is niet alleen zelf een graag geziene gast bij haar vrijwilligerswerk. “Laatst nam ik een vriendin van me mee. Zij kwam niet uit de zorg maar vond het ook ontzettend leuk. Dat vind ik fantastisch. Het is echt een uitje voor ons.”

Waarom vrijwilligerswerk?
Heel simpel volgens Han. “Je krijgt er écht heel erg veel voor terug. De puurheid van deze doelgroep maakt het zo prettig om mee te werken. Je mag en kan gewon jezelf zijn. Altijd. Ik zou iedereen aanraden gewoon eens te gaan kijken. Gewoon, voelen of het bij je past. Ik weet bijna zeker dat je een lach op je gezicht krijgt.”

Mooiste moment
“Tijdens de kerstviering op het Daniël de Brouwerpark heb ik wel een paar keer een traantje weg moeten pinken hoor. Dan zie je de twinkeling in die oogjes en besef je echt waar je het allemaal voor doet. Je ziet de cliënten dan zo genieten en beseffen hoe fijn ze het hebben. Dat ontroert, zelfs nu nog.”